Prolog

     Całą swoją uwagę skupiłam na wampirach, które stały na przeciwko nas gotowe w każdej chwili skoczyć nam do gardeł. Odruchowo zacisnęłam dłonie w pięści, nieco przysuwając się w stronę mojej córki, aby w razie potrzeby ochronić ją własnym ciałem. Zdawałam sobie sprawę z tego, że Renesmee nie jest już małą dziewczyną i w razie potrzeby świetnie sobie poradzi w walce z przeciwnikiem. Miała w końcu świetnych nauczycieli. Szybko obrzuciłam wzrokiem resztę mojej rodziny. Jarzące się krwistoczerwone tęczówki były czymś zupełnie nowym dla nas wszystkich. Niepewnie spojrzałam na Jaspera, który był w każdej chwili gotowy wyrwać się do przodu, aby powybijać kilku osobników naszej rasy. Wampir drżał niespokojnie, a stojąca u jego boku drobna Alice kurczowo zaciskała palce na jego dłoni, aby chociaż trochę uspokoić swojego męża. Wiedziałam, że dla blondyna picie ludzkiej krwi nie jest miłym wspomnieniem i powrót do naszej diety - o ile w ogóle zdecydujemy się do niej wrócić, będzie dla niego dosyć trudny. Podejrzewałam, że my wszyscy będziemy mieli z tym mały problem.
- Bello - słysząc głos Carlisle z drugiej strony zmieniłam swoją pozycję, aby spojrzeć na teścia. Widok ich wszystkich z oczami w kolorze krwi był dziwny, zwłaszcza po tylu latach spoglądania w złociste tęczówki wampirów. Zagryzłam delikatnie wargę, domyślając się o co może mu chodzić. Skupiłam się na tym, aby użyć swojej mocy i objąć nią wszystkich obecnych. Nieco zirytowana zerknęłam na grupę wampirów z Włoch, ale oni mieli swoją własną tarczę. Pół-wampir uśmiechnął się do mnie w przyjacielski sposób, a ja niemalże na niego warknęłam. Czując ciepłą dłoń na swojej zapomniałam o chłopaku. Nessie, pomyślałam wiedząc jednak, że moja córka nie jest w stanie mnie usłyszeć. Po chwili cała moja rodzina oraz wilki zostały otoczone niewidzialną mgiełką, która przez wszystkich była nazywana tarczą. Doktor skinął głową dziękując mi za to co zrobiłam.
    Znowu skupiłam całą swoją uwagę na blondyneczkę stojącą kilkanaście metrów przed nami. Jej dziecinny wyraz twarzy sprawiał, że nie miałam serca zrobić jej krzywdy. Jednak mimo to po tym wszystkim co nam zrobiła miałam ochotę zamordować ją z zimną krwią. Jakie to ironiczne, prawda? Chcę, ale jednocześnie chciałabym ją do siebie przytulić wiedząc, że potrzebuje jedynie trochę miłości, której nie zaznała w swoim ludzkim życiu i przez to stała się kim się stała.
Potworem, podpowiedział mi cichy głosik w głowie. I doskonale wiedziałam, że ten głosik miał rację co do dziewczyny. Czując na sobie jej wzrok podniosłam dumnie głowę do góry, aby spojrzeć w pełne rozbawienia niebieskie oczy blondynki. Avalon oblizała wargi, a dwójka potężnych wampirów, którzy stali po jej obu stronach zrobili krok do przodu, aby uchronić swoją... Sama nie wiedziałam kim ona dla nich była. Królową, przewodnikiem, boginią?
- Do ataku. - Wycedziła. Po tych dwóch słowach wszystkie wampiry, które stały po stronie dziewczyny biegiem ruszyły prosto na nas. Dostrzegłam kątem oka, że wilki także się poruszyły. Jacob warknął wściekle kłapiąc zębami na prawo i lewo. Sama Avalon podobnie jak ja stała w swoim miejscu obserwując bitwę.
- Będę tu, żeby chronić Bellę! - Zawołał... Właściwie nie wiedziałam kto. Miałam ochotę warknąć, że sama sobie świetnie dam radę, ale wiedziałam, że nie będę mogła jednocześnie ich ochraniać i walczyć.
  Walka trwała, a kiedy nagły hałas przerwał głośny, wręcz przerażający krzyk Alice wszyscy zamarliśmy wpatrując się w dziewczynę. Przeciwnicy jednak nie marnowali czasu i atakowali wściekle. Korzystając z okazji, że nikogo tymczasowo ochraniać nie musiałam biegiem rzuciłam się w stronę przyjaciółki. Będąc już blisko mogłabym przysiąc, że gdyby dziewczyna była człowiekiem po jej policzkach spływałby gorzkie łzy.
    Przed atakiem na wampirzycę zdążyłam tylko krzyknąć jej imię.
- Alice!